La Tupungatina, gedanst door Carlos Espinoza en Noelia Hurtado

La Tupungatina is een weemoedig lied over een man die zijn geliefde probeert te vergeten. Zowel de muziek als de tekst zijn geschreven door Cristino Tapia. Hij baseerde zich op volksmuziek uit Tupungato, de tonada, waarvan hij het ritme aanpaste maar waarin de oorspronkelijke muziek nog steeds herkenbaar is (dankjewel Walter Gonzalez voor deze informatie). De bekendste uitvoering ervan is die door het orkest van Osvaldo Pugliese uit 1952. De uitvoering door Solo Tango Orquesta tijdens het tango festival Planetango in Moskou (2013) is daarop gebaseerd. Pugliese was een meester in het afstemmen van de muziek op wat weemoedig stemmende onderwerpen en La Tupungatina is daarvan een voorbeeld. Het is een arrangement dat bijna uitnodigt tot rustig en intiem dansen. De milonguero-stijl waarin Carlitos en Noelia dansen past dan ook helemaal bij zowel de tekst (hoewel die in deze uitvoering niet te horen is, als bij de uitvoering zoals Pugliese die had bedacht. Kortom: volkomen harmonie tussen het lied, het arrangement en de interpretatie door de dansers. 

Opmerkelijk in deze uitvoering vind ik dat binnen deze harmonie de leider en de volger ieder een eigen vorm geven aan de dans. Carlos Espinoza, die ooit in een interview zei dat zijn leermeester een bovengemiddelde nadruk hadden gelegd op het lopen in de dans. Dat is hier erg goed te merken. Vrijwel de hele dans bestaat van zijn kant uit lopen, onderbroken door momenten waarop hij de volgster alle ruimte geeft. Noelia Hurtado maakt daar optimaal gebruik van door vooral op de muziek te dansen en weet daardoor met haar 'adorno's' en bewegingen de hele dans een prachtig schouwspel te maken.